Otkrivenje

U Otkrivenju, drugom dijelu zamišljene trilogije pod naslovom Preobraženje (Predodređenje, Otkrivenje, Proživljenje), Edin Urjan Kukavica nastavlja sagu o Mislavu, posljednjem didu Crkve bosanske i njegovom istoimenom učeniku, preispitujući temeljne postavke kontroverznog vjerovanja bosanskih krstjana, njihov pristup tumačenju biblijskih knjiga, Ivanovog otkrivenja napose, te susreta s islamom. Priča se i dalje odvija u Svetoj Svezemlji u kojoj Kukavica identificira biblijski Nebeski Jeruzalem s Bosnom i Hercegovinom, smještajući radnju u simultano vrijeme i prostor u kojima se toponimi, događaji i vrijeme u kojima se dešavaju, pretapaju i poistovjećuju bez obzira na geografsku ili historijsku udaljenost.   Posebna pažnja ovom, drugom dijelu, trilogije posvećena je zamišljenim kontroverzama u biblijskom tekstu, koje su – prema autorovoj imaginaciji – bosanske krstjane učinile drugačijim i suprotstavljenim dominirajućem religijskom narativu srednjeg vijeka. Ta različitost bila je povod nekoliko inkvizicijskih istraga, progona, suđenja i egzekucija viđenijih pripadnika viših staleža vjerske hijerarhije bosanskih krstjana, najmanje jednog križarskog pohoda pokrenutog od Vatikana, a preko mađarskog kralja i vlastele, te mnoštva sukcesivnih ataka na samu suštinu Bosne i Hercegovine. Naporedo s tim, Kukavica povlači nevidljivu paralelu između takozvane katarske hereze koja je u predmetnom historijskom periodu, u 14. stoljeću cvjetala na području južne Francuske, a temeljem autentičnih historijskih dokumenata koji su svjedočanstvo malo poznate činjenice da je u Bosni i Hercegovini postojao univerzitet na koji su po viša vjerska znanja dolazili sljedbenici svih evropskih religijskih sljedbi koje je zvanična Crkva smatrala i proglasila hereticima. Time autor na naročit način potvrđuje reputaciju Bosne i Hercegovine kao Svete Svezemlje dodajući insinuaciju da su templari poslije posljednjeg velikog pogroma umjesto na „nepoznatu lokaciju“ Sveti gral donijeli u Bosnu i Hercegovinu. Posebno zanimljivo jeste to što se autor u cijelom jednom poglavlju bavi i legendom o slanju izaslanika, pripadnika Crkve bosanske u Medinu, posljednjem Božijem poslaniku da mu protvrde poslanstvo, saopće svoj način čuvanja vjere i vjerovanja prethodnog poslanika Isaa i daju zavjet na vjernost. Tim činom je konačno objašnjen kontinuitet vjerovanja i prakticiranja vjere između bosanskog srednjovjekovnog krstjanstva i islama.